Dening : Aini Machmudah
Nalika
kuwi srengenge lagi mendiring ing pusering jagad, nglumpuhake saindhenging
susuh angin kang pating semampir ing sakdhuwuring pang-pang cilik. Panase
tansah panjer ing ndhuwur bun-bunan, kaya mbeset-beseti kulit daging sing meh
garing nglinting. Kaya menggkono kahanan lakuku, jenengku Druna utawa
Kumbayana, sing dhuweni teges wadah banyu, aran kuwi dipilih kanggo ngelengake
sejarah lan prastawa kelairanku. Ramandaku Prabu Buratwaja, ratu ana ing
Hargajambangan. Minangka anak sulung aku tansah digadang kanggo ngenteni
panjenengane dadi ratu. Hargajambangan kuwi sejatine negara cilik, ananging
sakbubare keris pulanggeni ana ing kana, Hargajambangan tansah misuwur lan dadi
negara kang diwedeni ana jagat percaturan antasangin.
Nalika panjenengane wis
yuswa, Hargajambangan dipasarahake marang aku, aku tansah bombong amerga ora
suwe meneh aku bakal dadi ratu kang disegani dening sakantero antasangin,
ananging durung tutuk rasa bombong ing atiku, Ramanda Prabu ngendika yen keris
pulangeni wis wayahe dibalekke marang sing dhuwe begawan Abiyasa ing Jawa.
Krungu kuwi atiku tansah cuwa dening keputusane ramanda Prabu, ing pikiranku mlaku
pitakonan-pitakonan gedhe, kepiye dadine Hargajambangan tanpa pulanggeni? Apa negara-negara
antasangin isih bakalan tunduk karo Hargajambangan?
Atiku saya suwe saya ora
karuan, wis bolak-balik aku nyoba nyuwun dening Ramanda Prabu kanggo batalke
kekarepan kuwi, anaging ana ing salah sawijining dina, keris pulanggeni kuwi
kelakon digawa menyang Jawa dening Sucitra, kanca seperguruan sing wis tak
anggep kaya adhiku dhewe. Ora maksut
mlayu saka tanggungjawab, aku mutusake menyang Jawa kanggo nemoni lan
merguru marang Begawan Abiyasa kanti pangarep-arep bisa pinaringan senjata
sekelas pulanngeni kanggo mimpin Hargajambang..
Saya suwe lan saya aduh
anggonku mlaku saka negera Hargajambangan, ora krasa pipiku teles dening eluh
kang mili. Abot tenan rasane lunga adoh saka ibu lan ramanda Prabu, sing kawet
cilik ngebaki awakku kanti rasa tresna.
Lakuku mandheg ana ing pinggir samudra, kahanan hening lan sepi, amung
deburan ombak kang tansah kumandang ing sak jroneng kuping. Oh sang hyang sing
agawe jagat, kepiye carane awakku bisa nyebrangi samudra sakamba iki? Ing atiku
netepke janji yen sapa wae kang bisa biyantu aku nyebrang samudra kuwi yen wedok
bakalan takdadekke bojo, lan nek lanag bakalan dak dadekake kadang. Ora suwe
saka olehku ngukir janji ing ati, saka dhuwur langit, katon jaran miber kang
nyedaki lan menehi isarat, supaya aku menek ana ing gegere. Apa kewan iki
dikirim para dewa kango nulung aku? Nyebranggke awakku menyang tanah Jawa?
Tanpa mikir suwe, aku nglakoni babakan kang diisaratake. Swiwine dikebaske,
saya dhuwur lan saya dhuwur. Tanpa diperintah kewan ayu kuwi wis weruh tujuanku
menyang tanah Jawa.
Ora suwe sakbubare kuwi,
aku tekan tanah Jawa, tansah senenge atiku. Nalika kuwi jaran kang duweni jasa
gedhe marang aku kuwi ngematke aku nganggo pandangan pangarep-arep supaya aku
melu dheweke, nganti dumugi salah sawijining taman kembang kang endhah, kebak
hawa seger kang kumandan sayup-sayup suara kidung rerepan san saya merdu
ditambah suara-suara peksi kang pating sumaut kaya lagi padha gegojekan. Dina
mawa dina ora dakngerteni itunge aku ana ing taman kuwi. Ing sawijining dina,
widodari ayu nemoni aku, widodari kang paring asma Wilutama, kita memadu
katresnan bareng ngukir rasa lan raga bebarengan, katresnan antararane pria lan
wanita. Saka sarot mripate kang mancarke binar kesucen, aku digawe kaget amerga
binar mripat kuwi tansah mirip binar matane jaran kang pirang-pirang dina
ngancani aku, ananging panemu kuwi ora bisa kewedar saka ati.
Wulan mawa wulan terus wae pungkas, ora dinyana
jaran wadon kuwi meteng lan nglaerake jabang bayi manungsa lanang kang wajahe
tansah mirip karo wajahku. Jabang bayi lanang kuwi paring nama Aswatama, aswa
sing tegese jaran lan tama sing tegese utama. Wis bisa katebak yen widodari
wilotama kang madu katresnan bebarengan karo aku, sejatine uga jaran kang wis
nulung aku, tansah senenge atiku. Ananging durung tutuk rasa senengku, Wilotama
kang tansah daktresnani pamit bali menyang kayangan. Ajur mumur rasane ati, ora
kebayang rasane uripku tanpa dheweke kang daktresnani,
“Oh ngger anakku Aswatama, nangiso sing banter ngger, ben biyungmu batalke
niate ninggalke aku lan awakmu!”
